با یک نام جدید از نام های نیک خداوند در خدمت شما هستیم، نام امروز “المحسن” است.

کلمه “محسن” به معنای کسی است که در آفرینش، طراحی، ابزار، حواس و ساختار انسان احسان می‌کند. این مفصل داخلی است، اما زانو خارجی. اگر برعکس تصور کنید، تصور کنید اگر این مفصل وجود نداشت، انسان چگونه غذا می‌خورد؟ باید مانند یک گربه باشد، به شکلی دراز کشیده و با زبانش مستقیماً از ظرف غذا بخورد.

خداوند می‌فرماید: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ»

(ما انسان را در بهترین صورت آفریدیم)

[ تین/4 ]

ای انسان، برای اینکه با کمالی مشتق از کمال خداوند آراسته شوی، باید محسن باشی. از این‌رو، خداوند عزوجل می‌فرماید:

﴿ وَمَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى وَإِلَى اللَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُور ﴾

﴿ و هر کس رو به خدا کند و نیکوکار باشد، قطعاً به محکم‌ترین چنگ (دست خدا) چنگ زده است و عاقبت امور به سوی خداست ﴾

[ لقمان/ 22 ]

چنان‌که خداوند به تو احسان کرده است، باید تو نیز محسن باشی. کلمه “محسن” نزدیک‌ترین صفت به انسان مؤمن است: محسن در گفتار، نه به رکاکت و نه با پرخاشگری، نه به تمسخر و نه به فحش، و نه به رفتارهای ناپسند و شرم‌آور که باعث شرم ساری شود. بلکه کلامت باید منظم باشی. همچنین در رفتارها، در دیدارها، در رانندگی و در سازماندهی کارها نیز باید محسن باشی.