شکر سه سطح دارد: شکر باطنی، انسان در سکوت است؛ خداوند متعال را به خاطر نعمت‌هایش شکر می‌کند. این شکر درونی است. شکر دیگر، لفظی است: ای پروردگارم، تو را سپاس که ما را گرامی داشته‌ای.

اسباب زندگی را برای ما مهیا کرده‌ای: همسر صالح، فرزندان نیکوکار، شغل والایی که انسان به خوبی می‌تواند آن را انجام بدهد. اما والاترین انواع شکر بنا به این فرمایش الهی :

﴿ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُكْراً وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ ﴾
([گفتيم:] اى آل داود، در عمل سپاسگزار باشيد و از بندگانم اندك [كسانى‏] سپاسگزارند.)

[سوره سبأ: 13]

خدمت به بشریت، از انواع شکر خدای تعالی بر نعمت‌هایش است.
پس شکر درونی داریم که همان شکرگزاری قلبی از خدای تعالی است. شکر لفظی و زبانی داریم: حمد و سپاس برای الله است. و شکر عملی داریم: خدمت به بشریت در ازای نعمت‌های الهی.

دکتر عمر عبدالکافی:
متأسفانه گاهی از عده‌ای کوتاهی‌هایی سر می‌زند جز کسی که خدا به او رحم کند. آنان در فهم و درک شکر کوتاهی‌هایی دارند. گمان می‌کنند که شکر فقط شکر زبانی است و انسان باید برای تک تک اعضای بدنش پروردگار بندگان را شکر و سپاس گوید. به همین خاطر انسان، بنا به فرمایش الهی:

﴿ وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا ﴾
(و اگر [بخواهيد] نعمت خداوند را بشماريد، نمى‏توانيد [همه‏] آن را بشماريد.)

[سوره ابراهيم: 34]

من حتی شکر یک نعمت را نمی‌توانم به جای آورم، حال چطور می‌توانم نعمت‌هایی که از هر سو مرا احاطه کرده است را سپاس گویم؟
دکتر راتب:
آیا معقول است که به شخصی بگویید: این یک دینار را بگیر و آن را بشمار. ظاهرا آیه‌ی:

﴿ وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ ﴾
(و اگر [بخواهيد] نعمت خداوند را بشماريد)

به صورت مفرد، یک نعمت را ذکر کرده است و اگر در آن خوب دقت کنید و بیندیشید؛ هزاران بُعد را در آن خواهی یافت.