قرآن، صاحبش را ارج می نهد

"‏يُقَالُ لِصَاحِبِ الْقُرْآنِ اقْرَأْ وَارْتَقِ وَرَتِّلْ كَمَا كُنْتَ تُرَتِّلُ فِي الدُّنْيَا فَإِنَّ مَنْزِلَكَ عِنْدَ آخِرِ آيَةٍ تَقْرَؤُهَا "
‏ «به حافظ و صاحب قرآن گفته می‌شود قرآن را بخوان و برو بالا و با ترتیل بخوان چنان‌که در دنیا ترتیل و تلاوت می‌کردی زیرا جایگاه تو طبق آخرین آیه‌ای است که تلاوت می کنی.»

سنن أبو داود

مؤمن راستین عادتش عبادت است و منافق عباداتش عادت است، اما مؤمن اعمال روزانه و عاداتش عبادت برای خداوند عز وجل است. حسادت جز برای دو نفر جایز نیست: مردی که خداوند به او قرآن را عطا کرده و او شب و روز به تلاوت آن مشغول است و شخصی که خداوند به او مال فراوان داده و او شب و روز از آن انفاق می کند و چنان‌که پیامبر صلی الله علیه وسلم فرموده به صاحب قرآن می‌گویند: بخوان و برو بالا و چنان‌که در دنیا تلاوت می کردی، با ترتیل بخوان. مگر خداوند عز وجل نفرموده است:

﴿وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا﴾
«و هر كس از [پاداش‏] آنچه انجام داده‏اند، مرتبه‏هايى دارد.»

[ سوره‌ی انعام: 132]

یعنی قرآن نیاز به پایبندی، پیگیری، تحقیق، تلاوت، فهم و درک، تدبر و عمل دارد تا بتوانیم میوه‌های رسیده و لذیذش را بچینیم.