ارتباط اراده‌ی الهی با حکمت مطلق

در واقع کسی که تمام هم و غم‌ها را یکی بداند؛ خداوند تمام هم و غم‌هایش را کافی است. نکته‌ی بسیار دقیق در یک مسئله‌ی توحیدی که مشکلات ما با آن حل می‌شود: تمام رخدادهای پنج قاره از آدم تا روز قیامت بنا به اراده و خواست الله بوده است.

منظور از اراده؛ فرمان دادن به آن یا خشنودی از آن نیست بلکه به معنای اجازه دادن به آن است. درست مانند پدر پزشکی که ازدواج کرده و پس از ده سال صاحب فرزندی بسیار زیبا شده است. اگر این پدر پزشک متوجه می‌شود که فرزندش مبتلا به آپاندیس است. پدر اجازه می‌دهد پس از بی هوش کردن پسرش، شکمش را شکافته و آپاندیس را خارج کنند. تمام رخدادهای پنج قاره از آدم تا روز قیامت بنا به اراده و خواست الله بوده است و بر عکس هر چه خداوند بخواهد و اراده نماید، اتفاق می‌افتد و اراده‌ی خداوند هم به حکمت مطلق وابسته است.

بنابراین اگر چیزی که اتفاق افتاد، رخ نمی‌داد، خداوند ملامت می‌شد و اگر آن چه اتفاق افتاد، روی نمی داد، نشان از نقص و کاستی در حکمت خدای تعالی بود. حکمت مطلق با خیر مطلق در ارتباط است و خیر مطلق، وجود شر مطلق را نقض می کند. هیچ شر مطلقی در هستی وجود ندارد چون این با وجود خدای تعالی در تعارض است.