ای برادران عزیز؛ امروز با نام جدیدی از نام‌های حسنی خداوند آشنا می‌شویم و نام امروز: «صمد» است.

ریشه واژه «صمد» به معنای قصد و هدف است. زمانی که در تنگنا هستید، به چه کسی روی می‌آورید؟ به قوی‌ترین، به کی روی می‌آورید؟ به غنی‌ترین، به چه کسی مراجعه می‌کنید؟ به کسی که صاحب همه چیز است، به کی پناه می‌برید؟ به کسی که توانا است، و این معناها همه به معنی «صمد» برمی‌گردد.

«صمد» به معنای کسی است که در همه چیز کمال مطلق دارد و از همه چیز بی‌نیاز است. هر کس دیگری به او نیاز دارد و در هر چیزی به او روی می‌آورد؛ به او پناه می‌برد و به او اعتماد می‌کند. او در تمام صفات و افعال خود کامل است و هیچ نقصی از هیچ جهت در او نیست. هیچ‌کس در کمال او بالاتر نیست و او کسی است که مردم در نیازهایشان و سایر امور به او پناه می‌برند. تمام امور به او وابسته است و برپایی و بقای آنها بر عهده او است و هیچ‌کس غیر از او این امور را تدبیر نمی کند. او مقصد خواسته‌ها و پناهگاه مصائب است و اوست که غذا می‌دهد و خود نیاز به غذا ندارد و نه زاده است و نه زاییده شده است.